در شرایط حساس و پرالتهاب کنونی که ایران عزیز ما درگیر یکی از بحرانهای امنیتی خطرناک دهههای اخیر شده است، آنچه بیش از هر چیز ضرورت دارد، حفظ آرامش ملی، تقویت همبستگی اجتماعی و پایبندی به اصول عقلانیت و خرد جمعی است. دشمنانی که خود را در جایگاه مدعی حقوق بشر و نظم جهانی جا زدهاند، برخلاف…
ایران عزیز، سرزمینی که هویت، فرهنگ و تاریخ ما در رگهایش جریان دارد، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند هوشیاری، همبستگی و مسوولیتپذیری همه ماست. تهدیدهایی که کشور ما با آن مواجه است، تنها محدود به مرزهای فیزیکی و درگیریهای نظامی نیست، بلکه جنگی همهجانبه علیه باورها، امیدها و وحدت ملی…
پرهام پهلوان: ایران ما که نهتنها خانه اجدادی ماست بلکه مادر، مهد فرهنگ و بخشی جداییناپذیر از جان و روح ماست، این روزها در یکی از حساسترین و سرنوشتسازترین برهههای تاریخ معاصر خود قرار گرفته است. سرزمینی که قرنها مهد دانش، تمدن و شرافت بوده، امروز بهدست رژیمی متخاصم مورد تجاوز آشکار قرار گرفته است؛ تجاوزی که نهفقط مرزهای جغرافیایی ما را تهدید میکند، بلکه بر پیکر امید و آرامش مردمان این سرزمین نیز زخم زده است.
پروتکلهای کلی مواجهه با کودکان در شرایط اضطراری مانند اکنون، عبارت از حفظ روتینهای کودک است؛ یعنی اگر کودک تا پیش از به وجود آمدن این شرایط، از برنامه خاصی پیروی میکرد یا در ساعت خاصی از خواب بیدار شده و در ساعت خاصی غذا میخورد، در شرایط اضطراری نیز باید همان روتینها را داشته باشد و این وظیفه پدر و مادر کودک یا سرپرست اوست که تمام برنامههای پیشین کودک را مانند گذشته، اجرا کنند.
این روزها که سایه جنگ بر سرزمینمان افتاده و ترس و اضطراب مانند مهی غلیظ در دلهایمان نشسته، یکچیز بیش از همیشه به چشم میآید: قدرت ما، مردم. وقتی بمبارانها خانهها را میلرزانند و ناامیدی در حال نفوذ به قلبهاست، جامعه مدنی، مانند دوستی قدیمی، میتواند دستمان را بگیرد و کمک کند از این توفان سخت عبور کنیم.