عابد اکبری

تنش‌های اخیر، بار دیگر زنگ خطر را برای منطقه‌ای که در سال‌های گذشته با سلسله‌ای از بحران‌های امنیتی، سیاسی و انسانی مواجه بوده، به صدا درآورد. حمله رژیم صهیونیستی به تاسیسات ایران که با پاسخ قاطع و متوازن جمهوری اسلامی مواجه شد، صرفا یک عملیات نظامی نبود، بلکه نمایانگر تلاش نظام‌مند آن رژیم برای کشاندن منطقه به درگیری‌های طولانی‌مدت، فرسایشی و مخرب است.

با وجود پنج دور گفت‌‌‌وگوی ایران و آمریکا و تبادل پیام از مسیرهای میانجی‌گرانه، هنوز چارچوب رسمی برای احیای دیپلماسی میان تهران و واشنگتن شکل نگرفته است. مساله تنها به سطح غنی‌‌‌سازی یا نحوه آزادسازی دارایی‌‌‌ها محدود نمی‌شود؛ آنچه مانع پیشرفت واقعی است، فقدان اراده سیاسی پایدار از جانب آمریکاست. با این حال، آنچه نیازمند تحلیل عمیق‌‌‌تر و ریشه‌‌‌ای‌‌‌تر است، نه صرفا ناکامی ظاهری این مذاکرات، بلکه چرایی شکل‌‌‌گیری این ناکامی در بستری وسیع‌‌‌تر از تعاملات دوجانبه، تحولات ساختاری و رقابت‌‌‌های ژئوپلیتیک درون خود ایالات‌متحده است. شکست این روند را باید نه به‌‌‌مثابه ناتوانی تاکتیکی، بلکه به‌‌‌عنوان بخشی از یک راهبرد گسترده‌‌‌تر برای بازسازی نظم داخلی آمریکا و مهار گفتمان‌‌‌های رقیب، به‌‌‌ویژه گفتمان ترامپی، درک کرد.

سه دور مذاکرات سید عباس عراقچی و استیو ویتکاف بازتاب‌‌‌دهنده واقعیت‌‌‌های متضاد در روابط تهران و واشنگتن است؛ واقعیت‌‌‌هایی که همزمان از نیاز به نوعی تفاهم و عمق بی‌‌‌اعتمادی دوجانبه حکایت دارد.