حسین موسوی

ما ایرانی‌‌‌ها یک ضرب‌‌‌المثل داریم که دو پادشاه در یک اقلیم نگنجند. اجازه دهید از این ضرب‌المثل استفاده کنیم و بگوییم که دو «مودی» در کاخ سفید نگنجند. این داستان ترامپ و ماسک است که از دو واله و شیدا به دو دشمن خونی تبدیل شده‌‌‌اند. عشق آنها به همدیگر در ابتدای کار هر چقدر آتشین بود، فروپاشی رابطه آن دو نیز به همان اندازه تند و سریع بوده است. اما اجازه دهید پیش از اینکه به چرایی جدایی «ایلان» از «دونالد» بپردازیم، کمی آنها را به لحاظ شخصیتی واکاوی کنیم.

دونالد ترامپ، رئیس‌‌‌جمهور ایالات‌متحده، رابطه‌‌‌ خصمانه‌‌‌ای با تخصص دارد. تحقیر کردن‌‌‌های او کاملا نمایان شده است؛ زیرا هشدارهای اکثر اقتصاددانان در مورد اجرای تعرفه‌‌‌های گسترده را رد کرد. در نتیجه، ترامپ بازارهای جهانی را به رکود کشانده و به رکودی عمیق‌‌‌تر تهدید کرده است. جولین زلیزر، ستون‌‌‌نویس فارن‌‌‌پالیسی که پروفسور تاریخ و روابط‌عمومی در دانشگاه پرینستون است، می‌‌‌نویسد: در حالی که ترامپ توسط چند اقتصاددان دلسوز احاطه شده است که «برنامه رشد مجدد» را پیش می‌برند، اما با «محترم‌‌‌ترین صداها» در مورد این موضوع مخالفت کرده است. تصمیمات غیرمتعارف رئیس‌‌‌جمهور ایالات‌متحده نباید غافلگیر‌کننده باشد. او براساس غریزه حکومت می‌کند.

بسیاری از سیاستگذاران خارجی آمریکایی آرزو دارند هنری کیسینجر بعدی باشند. اعتراف کنند یا نکنند، به او به‌‌‌عنوان الگوی محاسبات زیرکانه منافع ملی، دانشمند مسائل ژئوپلیتیک و تعهد به دیپلماسی نگاه می‌کنند. او رهبری بود که با اثرات جهانی به معاملات بزرگ دست زد. هیچ مانور دیپلماتیک وی اساسا کیسینجری‌‌‌تر از گشایش رابطه ایالات‌متحده با چین در سال ۱۹۷۲ نیست.