پارازیت پیاتزا

 درواقع تیمی که روبرتو پیاتزا در مدت زمان اندک کنار هم جمع کرده، می‌تواند خیلی زود والیبال کشورمان را به روزهای طلایی‌شان بازگرداند؛ البته اگر از این مسیر به بیراهه کشیده نشود.

هفته اول لیگ ملت‌ها در برزیل در شرایطی برگزار شد که سایه جنگ کشور ما را تاریک کرده بود و ناخودآگاه تاثیرش را روی راندمان کاری ملی پوشان هم گذاشت. شکست برابر برزیل و آمریکا و اسلوونی در کنار برد مقابل اوکراین، ماحصل کار ایران بود. در هفته دوم اما شرایط متفاوت شد و با برتری سه بر دو روز گذشته برابر هلند، تیم ملی به دستاورد ۳ برد در چهار مسابقه هفته دوم رسید. پیروزی‌هایی که هرکدام ارزش خاص خودشان را داشتند. 

از برد سه بر یک برابر صربستان میزبان گرفته تا موفقیت با همین نتیجه مقابل آرژانتین که در جدول بالاتر از ایران ایستاده بود. می‌توان اینطور جمع‌بندی کرد که در هفته دوم، جملگی رقبای ایران از هفته نخست آسان‌تر بودند اما خب تیم پیاتزا هم کشورهایی را شکست داد که طی سال‌های اخیر برابر آنها ناکام بودیم. 

برتری برابر هلند شاید برای خود سرمربی ایتالیایی از همه خاص‌تر بود. او معمار والیبال نوین هلند محسوب می‌شود که توانست این تیم را بار دیگر بین مدعیان بازگرداند. تیمی که آخرین افتخاراتش، نایب قهرمانی در المپیک ۱۹۹۲ و قهرمانی در المپیک ۱۹۹۶ بوده است. 

تیم پیاتزا با میانگین ۲۴ سال، یکی از جوان‌ترین تیم‌های این رقابت‌هاست و به نوعی تاوان مستقیم این بی‌تجرگی را در بازی با آلمان شاهد بودیم؛ جایی که برتری ۲۴ بر ۲۱ در ست سوم از دست رفت و در نهایت قافیه به رقیب واگذار شد. اما تفاوتی که بین این تیم و دوره‌های اخیر مشهود بود، کم تجربگی است و نه روحیه بازندگی. این اواخر کار به جایی رسیده بود که حتی تیم‌های درجه دوم دنیا هم برابر ایران عرض اندام می‌کردند و موفق هم بودند. اما حالا مهم‌ترین اصل، بازگرداندن روحیه جنگندگی و تلاش تا آخرین ثانیه‌های بازی است؛ نکته‌ای که اصلی‌ترین عامل برتری دیروز برابر هلند و رسیدن به رتبه موقت هشتمی بود. 

پیاتزا با وجود اینکه خیلی دیر انتخاب شد و تنها چند روز را هم در تهران گذراند، در همین مدت کم چند پدیده معرفی کرده که پوریا آریاخواه ۱۸ ساله یکی از آنهاست. برای رشته‌ای که مدت‌ها بود نان ستاره‌های سالخورده‌اش را می‌خورد، جوانگرایی بهترین خبر ممکن است و حتی بالا و پایین بین نتایج خوب و بد هم در این میان اهمیتی ندارد. مگر ژاپن که این روزها کاملا خودش را به عنوان یک قدرت بزرگ تثبیت کرده، روزگار نه چندان دور و در دوران تغییر نسل، تبدیل به حریف تمرینی ایران نشده بود؟ پس این نتایج فقط حکم پارازیت را دارند وقتی قرار است با سرمربی نامدار ایتالیایی به اهداف بزرگ‌تری فکر کنیم.