چرا جام‌جهانی باشگاه‌ها جذاب نبوده؟
جمع کسل‌کننده‌ها
مثلا شاید گلزنی سرخیو راموس برابر اینتر با لباس مونتری مکزیک حس نوستالژیکی داشت، اما اینکه در یک دیدار دیگر بایرن‌مونیخ با ۱۰ گل اوکلند نیوزیلند را شکست می‌دهد، چیز فوق‌العاده‌ای نیست. به خصوص اینکه بدانیم نیمی از بازیکنان تیم نیوزیلندی به دلیل مشغله‌های کاری نتوانستند مرخصی بگیرند تا در رقابت‌ها شرکت کنند! گرمای آمریکا در این فصل صدای اعتراض ستاره‌ها را بلند کرده و بازی‌ها عمدتا با تماشاگرانی کمتر از نصف گنجایش ورزشگاه برگزار می‌شوند. اما از همه مهم‌تر، همان غیبت تیم‌های بزرگ است که اشاره کردیم.
تغییر ساختار جام‌جهانی باشگاه‌ها و تبدیل آن به یک رقابت ۳۲ تیمی باعث شده تا نظام جدیدی برای تعیین سهمیه‌ها در نظر گرفته شود. این سهمیه‌ها براساس عملکرد باشگاه‌ها در تورنمنت‌های قاره‌ای طی چهار سال گذشته تعیین می‌شود؛ موضوعی که باعث شده حتی تیم‌های بزرگ و پرستاره نیز در صورت ناکامی در کسب نتایج لازم، از این تورنمنت کنار بمانند. قانون حداکثر دو تیم از هر کشور اروپایی باعث شده برخی از چهره‌های سرشناس فوتبال اروپا شانس حضور در این رقابت‌ها را از دست بدهند.
به عنوان نمونه، چلسی و منچسترسیتی با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل‌های ۲۱–۲۰۲۰ و ۲۳–۲۰۲۲، دو سهمیه انگلیس را تصاحب کردند و دیگر تیم‌های مطرح این کشور همچون آرسنال و لیورپول از راهیابی به این تورنمنت بازماندند. با این حال از آنجا که قوانین کسب سهمیه در آمریکای جنوبی فرق داشته و قاره‌ای بوده، هر چهار سهمیه این منطقه به کشوری مثل برزیل رسیده که نمایندگانش در چند دوره پیاپی لیبرتاد‌ورس، موفق به کسب عنوان قهرمانی شده‌اند! درحالی‌که غیبت تیم‌هایی مانند بارسلونا ممکن است برای هواداران ناامیدکننده باشد، این ساختار جدید فرصت‌هایی تازه برای باشگاه‌های کمتر شناخته‌شده اما موفق در سطح قاره‌ای فراهم می‌آورد تا در سطح جهانی دیده شوند و تاریخ‌سازی کنند. پرسش اصلی اما اینجاست که آیا تماشاگران و اسپانسرها از این موضوع راضی هستند؟ حداقل تا الان که این‌طور به نظر نمی‌رسد!
