صندلی‏‌های خالی، آینه دق!

این اتفاق زنگ خطر دیگری برای تورنمنت توسعه‌‌یافته فیفا محسوب می‌شود؛ رقابتی که از همان روزهای ابتدایی با ضعف در جذب مخاطب روبه‌‌رو بوده است. برای مثال، دیدار اینترمیامی با لیونل مسی که با تساوی بدون گل برابر الاهلی مصر به پایان رسید، نتوانست هواداران را به ورزشگاه بکشاند و صندلی‌‌ها را کاملا پر کند. گزارش‌‌ها حاکی از آن است که بلیت این مسابقات در روزهای نزدیک به برگزاری با قیمت‌هایی پایین‌‌تر از انتظار، حتی تا ۴ دلار به فروش رسید، در حالی که قیمت اولیه بلیت‌‌ها تا ۶ ماه پیش از ۳۴۹ دلار شروع می‌‌شد. با این وجود در دیدار اخیر چلسی تنها حدود ۲۲‌هزار نفر در ورزشگاهی با ظرفیت ۴۲‌هزار نفر حضور داشتند؛ عددی که برای تورنمنت جدید فیفا بسیار ناامیدکننده تلقی می‌شود. 

این شرایط، تردیدهایی درباره موفقیت نسخه تازه از جام‌‌جهانی باشگاه‌‌ها ایجاد کرده است. پرسش ابتدایی این است که آیا واقعا برگزاری یک تورنمنت جهانی باشگاهی با حضور ۳۲ تیم کار درستی است؟ در این فرمت، باشگاه‌‌های ضعیف از لیگ‌‌های سطح پایین به مرحله نهایی راه پیدا می‌کنند که تماشای مسابقات آنها، برای هواداران فوتبال چندان جذاب نیست؛ مثل نماینده نیوزیلند که با ۱۰ گل برابر بایرن‌‌مونیخ شکست خورد. از سوی دیگر انتخاب آمریکا به عنوان میزبان اولین دوره این بازی‌‌ها هم جای بحث دارد؛ کشوری که همه می‌‌دانند فوتبال جذاب‌‌ترین ورزش برای مردمانش نیست و آنها بسکتبال یا فوتبال آمریکایی را ترجیح می‌دهند. شاید اگر همین مسابقات با همین تیم‌‌ها در یک کشور دیگر برگزار می‌‌شد، تجربه اول تا این میزان سرد و کم‌‌شوق از آب در نمی‌‌آمد. هرچند انتظار می‌رود در مراحل حذفی فضای ورزشگاه‌‌ها گرم‌‌تر شود.