ناامید، با امید!

حقیقت ماجرا اینجاست که کار کردن در تیم ملی امید برای بسیاری از سرمربیان جذاب نیست. علاوه بر دستمزد نه چندان وسوسه‌برانگیز، چالش‌های پیش روی این شغل بسیار زیاد است که از جمله آن می‌توان به عدم همکاری باشگاه‌ها برای دراختیار قرار دادن بازیکنانشان و همچنین کمبود امکانات برای برپایی اردو و بازی‌های تدارکاتی نوشت.

ضمن اینکه فوتبال ایران به وضوح در هر نسل جدید، با فقر بیشتر استعداد مواجه می‌شود و بی‌دلیل نیست نزدیک به ۵۰سال از آخرین حضور تیم ملی زیر ۲۳سال در المپیک می‌گذرد. با این حال هیچ‌کدام از این مسائل نباید سبب شود فدراسیون از یک انتخاب درست شانه خالی کند. حالا امید روانخواه که همین چند هفته قبل با تیم هوادار به دسته یک سقوط کرد، در شرایطی قرار است تیم ملی امید را راهی المپیک کند که کمتر کسی به این موضوع امیدوار است!

وقتی شنیده می‌شود نماینده مجلس برای انتخاب آقای سرمربی وساطت کرده و همه‌چیز باید از فیلتر امیر قلعه نویی هم رد شود، طرفداران فوتبال حق دارند نسبت به این انتخاب موضع بگیرند. به‌خصوص اینکه شاهد هستند شب معرفی روانخواه یکی از اعضای هیات رئیسه فدراسیون با انتقاد شدید از این اتفاق، اعلام می‌کند هیچ‌کس در هیات رئیسه از چنین انتخابی اطلاع نداشته اما فردا با چرخشی ۱۸۰درجه‌ای، اعلام می‌کند از صحبت‌های او سوءبرداشت شده! خلاصه که همه دور هم خوش هستند؛ با انتخاب سرمربی بی‌رزومه‌ای که افراد نامدارتر از او با تیم‌های پرستاره‌تر هم از صعود به المپیک ناکام مانده‌اند.