کاش شیرینی این شادی را نگه میداشتی!
چرا همیشه شاکی؟
اما ای کاش زمان در همین نقطه برای مجتبی جباری توقف می‌کرد تا قند خون هواداران با صحبت‌های سرمربی موقتشان افت نکند؛ آن‌هم ۲۴ساعت پس از شیرینی بالای سر بردن کاپ قهرمانی!
از کجا شروع شد؟
مجتبی جباری چهره خاصی است؛ هافبکی بی‌نظیر و شاید در کل تاریخ فوتبال ایران جزو کسانی باشد که هیچ‌وقت تکرار نمی‌شوند و البته خارج از زمین هم همیشه با هم‌‌صنفی‌هایش زمین تا آسمان فرق می‌کرد. او دغدغه‌های مهم‌تری نسبت به دعواهای داخل زمین و اختلافات بدوی خارج از زمین داشت و به همین دلیل هم بود که پس از بازنشستگی، زیاد اطراف فوتبال رؤیت نشد و ترجیح داد به اداره کتاب‌فروشی‌اش مشغول شود.
قاعدتا فعالیت فرهنگی با ایده‌آل جباری بیشتر جور درمی‌آمد تا اینکه چند ماه پس از ابراز آمادگی‌اش برای حضور در بدنه مدیریتی استقلال، او را روی نیمکت و کنار دست سرمربی مونتهنگرویی دیدیم! همان زمان هم از تحمیل جباری به بوژوویچ و اختلاف نظر بین طرفین سخن رانده می‌شد و حتی ویدئویی هم از عصبانیت سرمربی وقت استقلال پس از دخالت جباری در امور تیم از کنار خط منتشر شد. در نهایت هم مرد مونتهنگرویی با ناکامی رفت و هدایت تیم پر از شکست امسال به هشت شاکی رسید. کسی که تا چند ماه قبل از فوتبال مملکت و محیط پر از حاشیه‌اش فراری بود، حالا خط و نشان می‌کشد که بهترین گزینه برای سرمربی‌گری استقلال است، باید زودتر هدایت تیم را به عهده می‌گرفت و خودش، خودش را به‌عنوان گزینه به مدیران پیشنهاد داده است!
همواره ناراحت
صحبت‌های جباری در یک برنامه تلویزیونی درست یک شب پس از قهرمانی در جام حذفی، محل جنجال شد. از تناقض بزرگ او شروع کنیم که گفت بوژوویچ از استانداردهای مربی‌گری فاصله داشت؛ اما درست یک ماه قبل و پس از نخستین بازی‌اش روی نیمکت به‌عنوان سرمربی، جباری از زحمات زیاد سرمربی مونتهنگرویی تمجید و اعلام کرد تنها ایرادش این بود که در برهه بدی به استقلال آمد! هافبک سابق آبی‌ها در شرایطی با تبختر پز قهرمانی در جام حذفی را داد و با استناد بر آن گفت دیگر قصد ندارد به‌عنوان دستیار ایفای نقش کند که مهم‌ترین تجربه‌اش در عرصه مربی‌گری پیش از حضور در استقلال، چند ماه فعالیت توام با ناکامی در تیم دسته دومی نیروی زمینی بوده و بس! آبی‌ها جام با ارزشی کسب کردند؛ اما اگر با خودشان صادق باشند، شکست دادن پیکان و صنعت نفت لیگ یکی و بردن ملوان با گل دقیقه۱۲۰ همراه جنجال‌های داوری، دستاوردی رویایی نیست که سبب از یاد بردن فصلی پر از زجر و رنج شود.
جباری به وضوح نسبت به د‌وران بازی‌اش آرام‌تر شده اما همچنان همان شخصیت ناراحت و همیشه شاکی را دارد که اجازه نمی‌دهد حتی از قهرمانی‌اش هم لذت ببرد! چند هفته قبل که همسر او در فضای مجازی استوری موافقان حضور مجتبی روی نیمکت را بازنشر می‌کرد، باید انتظار این روز را می‌کشیدیم که او با کمتر از ۱۵بازی سرمربی‌گری، خودش را محق‌ترین گزینه برای هدایت استقلال بداند؛ آن هم در شرایطی که می‌تواند کسب تجربه کند با یک بلیت برگشت تضمینی، چند سال بعد با قدرت هدایت تیم محبوبش را به‌دست بگیرد.
ای‌کاش همین حالا همسرش که مشخصا فعالیت زیادی در فضای مجازی دارد، کانال‌های هواداری را رصد می‌کرد تا بداند صحبت‌های خام آقای سرمربی تا چه اندازه باعث برانگیخته شدن واکنش منفی طرفداران شده است. آیا جباری قصد خودسوزی و محو شدن از فوتبال را -مشابه بسیاری از پیشکسوتان نامدار دیگر- دارد؟ از هوش و ذکاوت او بعید بود!
