«دنیای‌اقتصاد» مخاطرات ناوگان حمل‌ونقل دریایی در سال۲۰۲۵ را براساس گزارش «آلیانتس کامرشیال» بررسی می‌کند
پیدا و پنهان تهدیدهای دریانوردی
کاهش ۵۰درصدی آمار ازدسترفتن کشتی‌‌‌‌ها نسبت به یک دههقبل
تنها در بازه‌‌‌‌ای چند هفته‌‌‌‌ای، حجم تجارت تحت‌‌‌‌تعرفه از ۴ به ۱۸درصد رسید و این افزایش ناگهانی، کاهش محسوسی در تعداد محموله‌‌‌‌ها و مسیرهای فعال ایجاد کرد. در کنار این موضوع، ناوگانی از نفتکش‌های قدیمی که بدون نظارت رسمی، حامل نفت تحریمی روسیه هستند، اکنون نزدیک به یک‌پنجم ناوگان جهانی را تشکیل می‌دهند؛ ناوگان موسوم به «سایه»؛ کشتی‌هایی که اغلب فاقد بیمه معتبر و استانداردهای ایمنی لازم هستند. کارشناسان آلیانتس هشدار می‌دهند که اگرچه صنعت کشتیرانی در مقابله با خطرات سنتی پیشرفت‌هایی داشته‌است، اما این تهدیدهای پیچیده سیاسی و اقتصادی، می‌تواند همه این دستاوردها را در مدت‌‌‌‌زمانی کوتاه خنثی کند. وضعیت به‌‌‌‌گونه‌‌‌‌ای است که حتی یک حادثه بزرگ در ناوگان سایه، مثلا نشت نفت از یک کشتی فرسوده، می‌تواند میلیاردها دلار خسارت به‌‌‌‌بار آورد و تبعات گسترده‌ای برای محیط‌زیست، تجارت‌جهانی و امنیت دریایی به‌همراه داشته‌باشد. شرایط صنعت کشتیرانی اگرچه از نگاه آماری در حال بهبود است، اما در میدان واقعیت، وارد مرحله‌‌‌‌ای تازه از مخاطره شده‌است؛ مخاطره‌‌‌‌ای که منشأ آن بیشتر از خشکی ناشی می‌شود تا از دریا.
گزارش سالانه «بررسی ایمنی و کشتیرانی ۲۰۲۵» شرکت آلیانس‌کامرشیال به تحلیل روندهای خسارت و چالش‌های ریسک در بخش دریایی می‌پردازد. به گزارش «دنیای‌اقتصاد»، سهم ۹۰درصدی دریا از تجارت بین‌المللی، اهمیت ایمنی دریایی را برای فعالان اقتصادی صد چندان می‌کند. صنعت کشتیرانی نیز در سال‌های اخیر پیشرفت چشمگیری در حوزه ارتقای امنیت ناوگان دریایی داشته‌است. در دهه۱۹۹۰، ناوگان جهانی سالانه بیش از ۲۰۰ کشتی را از دست می‌داد. این رقم ۱۰ سال‌پیش به نصف کاهش‌یافت و در پایان سال۲۰۲۴ به پایین‌ترین حد خود یعنی ۲۷کشتی رسید؛ درحالی‌که این عدد در سال‌میلادی قبل از آن، ۳۵کشتی بود (کشتی‌های بالای ۱۰۰تن ناخالص.) این کاهش حدود ۲۰درصدی، در مقایسه با سال۲۰۱۵، ۷۵درصد از مجموع خسارات ناشی از ازبین‌رفتن کشتی‌‌‌‌ها را کاهش داده‌است.
منطقه چین جنوبی، هندوچین، اندونزی و فیلیپین هریک با چهار خسارت کلی، بیشترین میزان خسارت را در سال‌گذشته داشته‌‌‌‌اند؛ در کنار جزایر بریتانیا و شرق مدیترانه و دریای‌سیاه. حجم عظیم واردات و صادرات در این مناطق منجر به ترافیک سنگین کشتیرانی و در نتیجه افزایش حوادث شده‌است. در مجموع، در دهه‌گذشته ۶۸۱مورد خسارت کلی در سطح جهانی گزارش شده‌است. کشتی‌های ماهی‌گیری در سال۲۰۲۴ با ۱۰مورد، حدود ۴۰درصد از موارد از دست‌‌‌‌رفتگی کشتی‌‌‌‌ها را به خود اختصاص دادند، پس از آن کشتی‌های باری با ۶مورد در رده بعدی قرار دارند. علت اصلی این خسارات، غرق‌شدن بوده‌است که تقریبا نیمی از کل موارد را شامل می‌شود. آتش‌سوزی-انفجار با هفت مورد در رتبه دوم قرار دارد که عمدتا کشتی‌های ماهی‌گیری را دربرمی‌گیرد؛ این در حالی است که در دهه‌گذشته، بیش از ۱۰۰ مورد خسارت کلی به دلیل آتش‌سوزی گزارش شده‌است.
تعداد حوادث یا سوانح دریایی ثبت‌شده در جهان در سال۲۰۲۴ با رسیدن به سه‌‌‌‌هزار و ۳۱۰ مورد، حدود ۱۰درصد افزایش‌یافت. جزایر بریتانیا با ۷۹۹مورد در صدر قرارگرفتند و پس از آن شرق مدیترانه و دریای‌سیاه با ۶۹۴ مورد. جزایر بریتانیا همچنین با پنج‌‌‌‌هزار و ۶۱۳ حادثه، رکورددار بیشترین حوادث دهه‌گذشته هستند که ۲۰درصد از بیش از ۲۸هزار حادثه گزارش‌‌‌‌شده را شامل می‌شود. آسیب یا نقص‌فنی ماشین‌آلات با بیش از نیمی از کل حوادث در سال۲۰۲۴، مهم‌ترین عامل بوده‌است و پس از آن برخورد کشتی‌‌‌‌ها با ۲۵۱ مورد قرار دارد. تعداد حوادث آتش‌سوزی در سال۲۰۲۴ به ۲۵۰مورد رسید که نسبت به سال‌گذشته ۲۰درصد افزایش داشته و بالاترین رقم در یک دهه‌اخیر است.
تهدید ژئوپلیتیک ناوگان دریایی
با وجود روند کاهشی خسارات بزرگ به ناوگان دریایی در جهان، اما چالش‌هایی همچنان وجود دارد. مالکان کشتی تلاش می‌کنند در چارچوب‌های نظارتی پویای کنونی، کشتی‌‌‌‌ها را بهطور ایمن اداره کنند؛ اما با توجه به مسائل پیچیده‌‌‌‌ای مانند درگیری‌ها، تحریم‌ها، تعرفه‌‌‌‌ها، ناوگان سایه و چالش‌های نوظهور ناشی از سیاست‌های کربن‌‌‌‌زدایی، این کار دشوارتر شده‌است.
از طرفی اهمیت ریسک‌های سیاسی و درگیری‌های ژئوپلیتیک به‌عنوان دلایل بالقوه خسارات دریایی در حال افزایش است؛ آن‌هم در شرایطی که خسارات جزئی و فرسایشی نیز همچنان مایه نگرانی‌‌‌‌اند. هرچند صنعت در زمینه ریسک‌های مرتبط با کشتی‌های بزرگ پیشرفت‌هایی داشته، اما این به‌‌‌‌معنای کنترل کامل این ریسک‌ها نیست. آتش‌سوزی‌‌‌‌ها، برخوردها و به‌‌‌‌گل‌‌‌‌نشستگی‌‌‌‌ها همچنان رخ می‌دهند که ناشی از نبود اقدامات کاهش ریسک و شناخت ناکافی از خطرات است. شیوه‌‌‌‌ها و فرآیندهای پیشگیری از خسارت و کاهش ریسک باید در تمام سطوح صنعت جاری شود. تضمین ایمنی نیازمند تلاش مستمر همه فعالان صنعت خواهد بود، بااین‌حال ریسک‌های ژئوپلیتیک در برخی پهنه‌‌‌‌های آبی گاهی آنقدر جدی است که ممکن است در مدت زمان کوتاهی، کاهش کل خسارات را جبران کنند. اگرچه علل سنتی خسارات دریایی مانند آتش‌سوزی‌‌‌‌ها و برخوردها در طول زمان کاهش‌یافته‌‌‌‌اند، اما این ریسک‌ها همچنان چالش‌ها و نگرانی‌های بزرگی به‌همراه دارند، با این‌حال تنش‌های ژئوپلیتیک اکنون تهدید قابل‌توجهی هستند که می‌توانند این پیشرفت‌‌‌‌ها را خنثی کنند. صنعت دریایی با محیط پیچیده‌‌‌‌ای روبه‌رو است که شامل حملات به کشتی‌‌‌‌ها، توقیف شناورها، تحریم‌ها و آسیب به زیرساخت‌هایی مانند کابل‌‌‌‌های بحرانی زیر دریا می‌شود؛ درحالی‌که گزارش‌ها درباره تداخل و اخلال در سیستم‌های موقعیت‌‌‌‌یاب(GPS) کشتی‌‌‌‌ها رو به افزایش است. بیمه‌‌‌‌گران نیز شاهد افزایش پرونده‌های خسارت بزرگ مرتبط با درگیری‌ها بوده‌اند، به‌ویژه در نتیجه جنگ اوکراین و تنش‌های خاورمیانه.
سوء اثر سریال مهندسی تعرفه‌‌‌‌ها
به گزارش «دنیای‌اقتصاد»، اقتصاد دریا در حالی با چالش خسارات بزرگ به ناوگان مواجه است که از ناحیه سریال مهندسی تعرفه‌‌‌‌ها نیز ابهام و چالش‌هایی وجود دارد. چین تاکنون بزرگ‌ترین هدف جنگ تعرفه‌‌‌‌ای دولت آمریکا تحت‌ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ بوده‌است. قبل از اینکه هر دو کشور در ماه مه ۲۰۲۵ توافق کنند، تعرفه‌های کالاهای یکدیگر را به مدت ۹۰ روز کاهش دهند، تعرفه‌‌‌‌ها در برخی موارد تا ۱۴۵درصد رسیده بود.
همچنین آمریکا قصد دارد هزینه‌های بندری را به شرکت‌های دریایی تحمیل کند. آینده سیاست‌های تجاری آمریکا همچنان نامشخص است، اما هرگونه محدودیت شدیدتر بر تجارت می‌تواند پیامدهای متعددی داشته‌باشد؛ از جمله ایجاد فشار بر زنجیره‌های تامین، مختل‌کردن مسیرهای تجاری و افزایش تراکم کشتی‌‌‌‌ها یا کالاها در بنادر. بهطور کلی ایالات‌متحده سلطه چین در حمل‌ونقل دریایی را هدف قرار داده‌است: طرح‌های آمریکا برای مقابله با تسلط صنایع حمل‌ونقل دریایی و ساخت کشتی چین می‌تواند پیامدهای قابل‌توجهی برای بخش حمل‌ونقل دریایی داشته‌باشد، به‌‌‌‌گونه‌‌‌‌ای که ممکن است بر حوزه‌های متعددی از جمله ظرفیت کشتی‌‌‌‌سازی، هزینه‌های آینده تعمیرات و ساخت کشتی‌های جدید تاثیر بگذارد، علاوه‌بر اینکه اپراتورها را مجبور به بازنگری در برنامه‌های زمان‌بندی حمل‌ونقل کند.
طبق داده‌های Pole Star Global سال‌گذشته ۱۴,۲۹۵ توقف کشتی‌های چینی در ۲۵۲ بندر آمریکا ثبت شده که معادل ۱۸درصد کل توقف‌‌‌‌های بندری است. این کشتی‌‌‌‌ها شامل انواع مختلفی از کشتی‌های کانتینربر تا حامل‌های فله بودند. از این تعداد توقف، بیش از ۳هزار کشتی متعلق به چین یا ساخته‌‌‌‌شده در چین بودند که به بنادر آمریکا وارد شدند. با وجود تغییراتی که در هزینه‌های بندری پیشنهاد شده‌است، بخش حمل‌ونقل دریایی همچنان درباره افزایش احتمالی هزینه‌ها و اختلالات نگرانی‌هایی دارد.
گلوگاه‌‌‌‌های دریایی زیر آتش
به گزارش «دنیای‌اقتصاد»، مسیرهای راهبردی حمل‌ونقل دریایی و نقاط گلوگاهی بهطور فزاینده‌ای با بالاگرفتن تنش‌های ژئوپلیتیک و منطقه‌ای به سیاست‌‌‌‌زدگی دچار شده‌اند. از یکسو جنگ میان یمن و آمریکا عبور از کانال سوئز را به‌شدت محدود کرده‌است. از سوی دیگر تنش‌ها میان چین، آمریکا و کشورهای جنوب‌شرق آسیا بر سر اختلافات سرزمینی، احتمال بروز اختلالات آینده در حمل‌ونقل دریایی در دریای چین جنوبی را افزایش می‌دهد؛ منطقه‌ای که یک‌‌‌‌سوم ناوگان حمل‌ونقل دریایی جهان از آن عبور می‌کند. در همین‌حال، آب‌های قطب‌شمال به کانون‌های تنش بین‌المللی تبدیل‌شده و کشورها در پی کنترل مسیرهای تجاری نوظهور بر اثر ذوب‌شدن یخ‌‌‌‌ها هستند. نگرانی این است که برخی دولت‌ها از کنترل خود بر مسیرهای کلیدی حمل‌ونقل دریایی برای اعمال فشار سیاسی بر رقبای خود بهره ببرند. به هر حال برای شرکت‌های بیمه که پوشش جنگی برای کشتی‌هایی عبوری از مناطق پرخطر فراهم می‌کنند، وقوع چند مناقشه همزمان می‌تواند چالشی جدی باشد.
دردسرهای ناوگان سایه
ناوگان سایه، متشکل از نفتکش‌های قدیمی و مستهلک، به‌‌‌‌سرعت گسترش‌یافته و خطرات جدی برای ایمنی دریایی و محیط‌زیست ایجاد کرده‌اند؛ از جمله موارد متعدد آتش‌سوزی، ازکار افتادن موتور، برخورد و به گل نشستن کشتی‌‌‌‌ها. این کشتی‌‌‌‌ها در تجارت غیرقانونی نفت مشارکت دارند و اغلب با پرچم‌‌‌‌های در دسترس فعالیت کرده، سیستم‌های شناسایی خود را خاموش می‌کنند و عملیات پرریسک انتقال کشتی‌‌‌‌به‌‌‌‌کشتی را انجام می‌دهند. رشد این ناوگان با تحریم‌های نفتی علیه روسیه مرتبط است و برخی برآوردها نشان می‌دهد؛ ۱۷درصد از ناوگان جهانی نفتکش‌ها اکنون از جنس کشتی‌های سایه هستند. به‌‌‌‌رغم تشدید تحریم‌های غرب، کنترل این کشتی‌‌‌‌ها همچنان دشوار باقی مانده‌است. در صورت نشت نفت، هزینه‌های پاکسازی می‌تواند بسیار سنگین باشد، چراکه بسیاری از این کشتی‌‌‌‌ها بیمه نیستند. اقدامات مقابله‌‌‌‌ای شامل مقررات بیمه‌‌‌‌ای اتحادیه اروپا و طرح‌های بازرسی آمریکا هستند، اما اثربخشی آنها هنوز نامشخص است. علاوه‌بر این، کشتی‌های «ناوگان خاکستری» که مالکیت قانونی دارند، ولی ممکن است نشانه روشنی از فعالیت غیرقانونی در آنها دیده نشود و نیز «کشتی‌های زامبی» که به معاملات نفتی ونزوئلا مرتبط بوده و نام کشتی‌های اسقاط‌‌‌‌شده را به خود گرفته‌‌‌‌اند، چالش‌های متعددی ایجاد می‌کنند.
تهدید در دریای سرخ
دستیابی به توافق‌های آتش‌‌‌‌بس در خاورمیانه، امیدهایی را برای بازگشت تدریجی عبور و مرور از کانال سوئز و دریای سرخ ایجاد کرده‌است، با این‌حال تهدیدات امنیتی برای یکی از شلوغ‌‌‌‌ترین مسیرهای کشتیرانی جهان همچنان پابرجا خواهد بود. از پایان سال۲۰۲۳، یمنی‌‌‌‌ها بیش از ۲۰۰مورد حمله موشکی و پهپادی علیه خطوط کشتیرانی در این منطقه انجام داده‌اند که منجر به آسیب‌‌‌‌دیدن بیش از ۴۰ کشتی شده و عبور و مرور در این منطقه را تا ۵۰درصد کاهش داده‌است. یک تخمین حاکی است اقتصاد مصر ماهانه ۸۰۰میلیون دلار از بابت تنش‌های ژئوپلیتیک اثرگذار بر ترافیک دریایی در کانال سوئز زیان می‌بیند. با تداوم وضعیت نامشخص امنیتی، تغییر مسیر کشتی‌‌‌‌ها از طریق دماغه امید نیک که از ۱۸ماه پیش آغاز‌شده، ممکن است همچنان ادامه یابد. این تغییر مسیر، زمان و هزینه حمل‌ونقل میان آسیا و اروپا را افزایش داده، موجب تاخیر در زنجیره تامین و فشارهای تورمی می‌شود.
افزایش زمان سفرهای دریایی در اطراف قاره آفریقا، کشتی‌‌‌‌ها را در معرض آب‌های ناآشنا قرارداده و احتمال بروز خسارات ناشی از شرایط نامساعد جوی از جمله افتادن کانتینرها به دریا، به‌ویژه به‌دلیل شرایط سخت در اطراف دماغه امید نیک را افزایش می‌دهد. نبود تاسیسات مناسب نجات و تعمیر در این مسیرهای جایگزین می‌تواند حتی رویدادهای جزئی را به ادعاهای خسارت سنگین تبدیل کند. مسیرهای طولانی‌‌‌‌تر تجاری همچنین باعث محدودیت ظرفیت کشتی‌های کانتینری شده‌اند، زیرا شرکت‌های کشتیرانی سعی در اجتناب از منطقه جنگی دریای سرخ دارند. این روند حتی به‌‌‌‌نوعی به افزایش میانگین سن ناوگان جهانی از ۲۰ به ۲۳سال انجامیده است؛ به این‌ترتیب که شرکت‌های کشتیرانی، کشتی‌های قدیمی‌‌‌‌تر را بیش از مدت معمول در چرخه عملیاتی نگه می‌دارند که این امر طبیعتا بر کیفیت و ایمنی ناوگان تاثیر منفی می‌گذارد. این آمار‌های بی‌سابقه نشان‌دهنده فضای نامطمئن فعلی است که به‌دنبال درگیری‌ها، توقیف کشتی‌‌‌‌ها یا مشکلاتی از قبیل ورشکستگی، تحریم مالکان و... پدید آمده‌است.
تورم نگهداشت ناوگان
به گزارش «دنیای‌اقتصاد»، گزارش آلیانتس حاکی است فشارهای تورمی بر شرکت‌های حمل‌ونقل دریایی، هزینه‌های تعمیرات را افزایش داده‌است.
هرچند تورم جهانی در سال‌گذشته تا حدی تثبیت‌شده، اما چشم‌‌‌‌انداز آن همچنان نامطمئن است و در حال‌حاضر، رسیدگی به ادعاهای بیمه‌‌‌‌ای دریایی نسبت به دو سال‌پیش پرهزینه‌‌‌‌تر شده‌است. از جمله عوامل اصلی این افزایش می‌توان به بالا رفتن هزینه‌های تعمیرات، افزایش قیمت فولاد – که در برخی موارد تا ۶۰درصد رشد داشته – تاخیر در زنجیره تامین، ظرفیت محدود تعمیرگاه‌‌‌‌ها به‌ویژه برای کشتی‌های بزرگ و فرسودگی ناوگان و پیچیدگی فناوری‌های جدید اشاره کرد. اعمال تعرفه‌های گمرکی نیز می‌تواند وضعیت را بدتر کند. آتش‌سوزی و بارهای نادرست اعلام‌‌‌‌شده همچنان نگرانی‌های اصلی درباره کشتی‌های بزرگ هستند؛ بروز آتش‌سوزی در کشتی‌های بزرگ، به‌ویژه کشتی‌های کانتینربر و حامل خودرو، همچنان یکی از نگرانی‌های جدی بیمه‌‌‌‌گران است. واقعیت این است که به‌دلیل ابعاد عظیم این کشتی‌‌‌‌ها و دشواری‌‌‌‌های اطفای حریق و عملیات نجات، این خطر همچنان قابل‌توجه باقی مانده‌است.
تحلیل‌های شرکت آلیانتس نشان‌داده که در سال۲۰۲۴، تعداد بروز آتش‌سوزی در انواع کشتی‌‌‌‌ها به بالاترین حد خود در یک دهه‌گذشته رسیده‌است؛ به‌طوری‌که ۳۰درصد از این آتش‌سوزی‌‌‌‌ها مربوط به کشتی‌های کانتینربر، باری یا خودروبر بوده‌اند. تلاش‌هایی برای کاهش این خطرات در جریان است؛ از جمله اصلاحات مقرراتی و پیشرفت‌های فناورانه که با هدف مقابله با مشکل «بارهای نادرست اعلام‌‌‌‌شده» انجام می‌شوند؛ عاملی که نقش اصلی را در بروز این آتش‌سوزی‌‌‌‌ها دارد. گرچه این خطرات به‌‌‌‌خوبی شناخته شده‌است، اما بخش زیادی از موارد بارهای نادرست اعلام‌‌‌‌شده ناشی از ناآگاهی فرستندگان و صادرکنندگان بار است. ساده‌‌‌‌ترین روش ارسال بار، لزوما ایمن‌‌‌‌ترین روش آن نیست. به همین‌خاطر تقویت قابلیت‌های کشف و مهار آتش، به‌ویژه با پیشرفت روند الکتریکی‌‌‌‌شدن ناوگان حمل‌ونقل، از اهمیت حیاتی برخوردار است.
افزایش سرقت محموله‌‌‌‌ها
ادعاهای مربوط به سرقت محموله همچنان رو به افزایش است؛ پدیده‌‌‌‌ای که عمدتا ناشی از فعالیت باندهای سازمان‌‌‌‌یافته و جنایتکار است که با بهره‌‌‌‌گیری از اطلاعات هدفمند، به کالاهای باارزش و مصرفی حمله می‌کنند. فشارهای اقتصادی نظیر تورم و بحران هزینه‌های معیشتی این روند را تشدید کرده‌است. در آمریکای‌شمالی، میزان سرقت‌‌‌‌ها ۲۷درصد افزایش‌یافته و تنها یک پایگاه داده در منطقه اروپا، خاورمیانه و آفریقا(EMEA) گزارش داده که بهطور میانگین روزانه ۱.۲میلیون یورو خسارت ناشی از سرقت ثبت می‌شود؛ رقمی که احتمالا فقط نوک کوه یخ است. جنایتکاران بهطور فزاینده‌ای از روش‌های پیچیده بهره می‌برند و موارد اسناد جعلی و ادعاهای مربوط به هویت‌‌‌‌های ساختگی افزایش یافته‌است. اغلب ادعاهای پرهزینه ریشه در ضعف مدیریت ریسک دارند و بر همین‌اساس، پایبندی سختگیرانه‌‌‌‌تر به پروتکل‌‌‌‌های امنیتی ضروری است. راهکارهای پیشگیرانه تقویت‌‌‌‌شده، از جمله برنامه‌‌‌‌ریزی برای حرکت کاروانی و ردیابی GPS، برای کاهش خسارت‌‌‌‌ها توصیه می‌شوند. اتخاذ رویکرد فعال در درک و مقابله با پدیده سرقت محموله، برای محافظت از کالاهای در حال حمل حیاتی است.
چالش گذار انرژی
به‌گزارش «دنیای‌اقتصاد»، گذار جهانی به انرژی‌های پاک، باعث افزایش حجم و ریسک محموله‌‌‌‌های پروژه‌ای شده‌است؛ چراکه سرمایه‌گذاری‌ها در حوزه انرژی‌های تجدیدپذیر و زیرساخت‌ها با سرعت در حال افزایش است و انتظار می‌رود مجموع سرمایه‌گذاری جهانی انرژی برای نخستین‌بار در سال۲۰۲۴ از سه‌تریلیون دلار فراتر رفته باشد. محموله‌‌‌‌های پروژه‌ای که شامل اقلام پرارزش و عظیم‌‌‌‌الجثه‌‌‌‌ای همچون ماشین‌آلات کارخانه‌‌‌‌ای و توربین‌‌‌‌های بادی هستند، به‌دلیل احتمال بالای آسیب یا تأخیر، ریسک بالایی برای بیمه‌‌‌‌گران ایجاد می‌کنند. مدیریت ریسک پیش‌‌‌‌دستانه و حمل‌ونقل تخصصی برای کاهش زیان‌ها حیاتی است و بیمه می‌تواند نقشی کلیدی در پایین‌آوردن نسبت خسارت ایفا کند. همزمان، افزایش حمل محموله‌‌‌‌های پروژه‌ای سنگین و باارزش از چین با کشتی‌های فله‌‌‌‌بر خشک، ریسک‌های مضاعفی ایجاد کرده‌است؛ به‌ویژه از حیث تناسب طراحی کشتی و تجربه خدمه برای حمل چنین محموله‌‌‌‌هایی.
بازگشت انفجارهای بندری به کانون توجه
انفجار ویرانگر در بندر شهیدرجایی بندرعباس - بزرگ‌ترین بندر کانتینری ایران - در آوریل ۲۰۲۵، بار دیگر نگرانی‌ها درباره انبارش کالای خطرناک و تمرکز ریسک در بنادر را برجسته کرده‌است؛ به‌ویژه به دلیل وقوع چند حادثه مهم دیگر در سال‌های اخیر. چنین انفجارهایی علاوه‌بر به‌خطر انداختن جان افراد در محل، می‌توانند پیامدهای عظیم مالی و تجاری به‌همراه داشته‌باشند.کنترل ریسک در زمینه انبارش مواد شیمیایی و محموله‌‌‌‌های خطرناک باید از بالاترین استانداردها پیروی کند. همچنین اقداماتی برای مقابله با اعلام نادرست نوع محموله‌‌‌‌ها که این مشکل را تشدید می‌کند، ضروری است.
هزینه‌های کربن‌‌‌‌زدایی
کربن‌‌‌‌زدایی صنعت کشتیرانی - که عامل حدود سه‌درصد از کل انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌ای جهان است - نقشی حیاتی در مقابله با تغییرات اقلیمی دارد. سازمان بین‌المللی دریانوردی(IMO) اهداف بلندپروازانه‌‌‌‌ای برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌ای از سوی کشتی‌‌‌‌ها تعیین‌کرده و در نهایت قصد دارد تا حدود سال۲۰۵۰ به سطح انتشار خالص صفر دست‌یابد. در آوریل۲۰۲۵، سازمان بین‌المللی دریانوردی نخستین چارچوب جهانی «انتشار خالص صفر» را تصویب کرد که ترکیبی از محدودیت‌های الزامی برای انتشار و قیمت‌گذاری گازهای گلخانه‌‌‌‌ای را در سطح یک بخش کامل صنعتی شامل می‌شود، با این‌حال این تصمیم با مخالفت کشورهایی با اقتصاد متکی بر نفت و همچنین ایالات‌متحده مواجه شد؛ کشوری که بهطور کامل از مذاکرات اقلیمی خارج شد و تهدید کرد که در‌برابر هرگونه هزینه‌ای که بر کشتی‌های آمریکایی تحمیل شود، مقابله به‌مثل خواهد کرد. از یکسو، تلاش‌ها و تعهدات مربوط به پایداری زیست‌محیطی در بخش‌های گسترده‌ای از جهان همچنان در حال افزایش است؛ اما از سوی دیگر، دیدگاه‌های متضاد درباره تغییرات اقلیمی و گذار انرژی، بر ابهام‌‌‌‌ها برای مالکان کشتی خواهد افزود؛ کسانی که اکنون باید برای سرمایه‌گذاری و سفارش کشتی‌هایی برنامه‌‌‌‌ریزی کنند که طی سال‌های آینده تحویل گرفته‌شده و به بهره‌‌‌‌برداری خواهند رسید. این ابهام‌‌‌‌ها ممکن است دستیابی به اهداف زیست‌محیطی صنعت کشتیرانی را دشوارتر کند.
با وجود این فضای نامطمئن، مسیر کربن‌‌‌‌زدایی صنعت کشتیرانی ادامه خواهد یافت؛ چراکه عوامل متعددی محرک گذار انرژی هستند و بخش بزرگی از جهان همچنان بر ضرورت حرکت به‌‌‌‌سوی اهداف انتشار خالص صفر اتفاق‌‌‌‌نظر دارند. پذیرش به‌‌‌‌موقع سوخت‌های جایگزین نظیر گاز طبیعی مایع(LNG)، آمونیاک، متانول و هیدروژن، برای دستیابی به اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌ای صنعت کشتیرانی، نقشی محوری دارد. در چارچوب راهبرد کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌ای سازمان بین‌المللی دریانوردی(IMO)، صنعت کشتیرانی قصد دارد تا سال۲۰۳۰ دست‌‌‌‌کم ۵درصد - و در صورت امکان ۱۰درصد - از سوخت‌های دارای انتشار صفر یا نزدیک به صفر گازهای گلخانه‌‌‌‌ای را به‌کار گیرد.
با این‌حال، برای دستیابی به این اهداف کار زیادی باقی‌مانده است و در برخی محافل، نگرانی‌هایی درباره تاثیر بی‌‌‌‌ثباتی‌‌‌‌های ژئوپلیتیک و تردید نسبت به بهترین گزینه‌‌‌‌های ممکن در آینده وجود دارد که ممکن است روند پذیرش این سوخت‌ها را کُند کند. در بلندمدت، این گذار احتمالا پیامدهای چشمگیری بر چشم‌‌‌‌انداز ریسک و سیاست‌های بیمه دریایی خواهدداشت، به‌ویژه در زمینه‌‌‌‌هایی همچون ایمنی در‌برابر آتش‌سوزی، خرابی تجهیزات تخصصی، صلاحیت فنی خدمه و مسوولیت‌های زیست‌محیطی، همچنین این روند می‌تواند باعث افزایش هزینه‌های مرتبط با خرابی ماشین‌آلات شود - که هم‌اکنون نیز مهم‌ترین عامل بروز حوادث دریایی است - زیرا ماشین‌آلات مدرن به‌منظور کاهش انتشار، پیچیده‌‌‌‌تر شده‌اند، از جمله از طریق استفاده از موتورهای دوگانه‌‌‌‌سوز.
افزون بر این ممکن است یافتن کارگاه‌های تعمیراتی برای کشتی‌هایی که از ماشین‌آلات مدرن استفاده می‌کنند، دشوارتر شود و تهیه قطعات یدکی یا جایگزین نیز زمان‌‌‌‌برتر باشد؛ چراکه تعداد تولیدکنندگان این قطعات کمتر خواهد بود. شرکت آلیانتس بهطور فعال با مشتریان خود همکاری می‌کند تا استفاده و ریسک‌های مربوط به سوخت‌های جایگزین را پایش و ارزیابی کند و درک جامعی از سناریوهای احتمالی مربوط به خرابی ماشین‌آلات و ریسک‌های موتوری به‌‌‌‌دست آورد.
