در شرایط حساس و پرالتهاب کنونی که ایران عزیز ما درگیر یکی از بحرانهای امنیتی خطرناک دهههای اخیر شده است، آنچه بیش از هر چیز ضرورت دارد، حفظ آرامش ملی، تقویت همبستگی اجتماعی و پایبندی به اصول عقلانیت و خرد جمعی است. دشمنانی که خود را در جایگاه مدعی حقوق بشر و نظم جهانی جا زدهاند، برخلاف…
ایران عزیز، سرزمینی که هویت، فرهنگ و تاریخ ما در رگهایش جریان دارد، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند هوشیاری، همبستگی و مسوولیتپذیری همه ماست. تهدیدهایی که کشور ما با آن مواجه است، تنها محدود به مرزهای فیزیکی و درگیریهای نظامی نیست، بلکه جنگی همهجانبه علیه باورها، امیدها و وحدت ملی…
تغییرات اقلیمی نه یک دغدغه لوکس؛ بلکه یک مساله ضروری و فوری است؛ زمانی که شما آبوهوای مطبوع بهاری را در میانه زمستان تجربه میکنید و آبوهوای سرد زمستانی را در میانه بهار، یعنی وارد همان آیندهای شدهاید که در سالهای گذشته دانشمندان راجع به آن اخطار داده بودند.
جهان امروز با خطرات جدی اقلیمی روبهروست که بهصورت همهجانبه زندگی بشر را تحتتاثیر قرار دادهاند. حوادث شدید آبوهوایی، جوامع آسیبپذیر، بهویژه در کشورهای فقیر را تحت فشار قرار داده و زیستبومهای حیاتی را تهدید میکنند. این تاثیرات محلی، پیامدهای جهانی دارد و با مختل کردن زنجیرههای تامین، خطر بحرانهای غذایی و کمبود منابع را افزایش میدهد.
تقریبا ۴۰سال پیش بود که گروه کوچکی از دانشمندان و سیاستگذاران متوجه شدند رشد اقتصادی، اکوسیستم شکننده سیاره ما را تهدید میکند. برای اولین بار در شهر استکهلم در سال ۱۹۷۲ کنفرانس سازمان ملل متحدد در مورد زیست انسانی(UNCHE) برگزار شد. ابتدا نگرانی از این بود که مواد معدنی یا سنگهای معدنی تمام میشود و کمبود ناشی از آن فعالیت اقتصادی را تحتتاثیر قرار میدهد. آنچه در سال ۱۹۷۲ مورد توجه قرار نگرفت، این بود که کمبود مواد معدنی محدودیت واقعی ما نیست، بلکه عملکرد اکوسیستم زمین، تنوع زیستی و توانایی جو برای جذب گازهای گلخانهای که از سوختهای فسیلی و سایر فرآیندهای کشاورزی و صنعتی ایجاد میشود، محدودیت اصلی ماست.