اقتصاد علیه تورم دولتی

این دیدگاه نسبت به تورم، بخشی از دیدگاه‌‌‌هایی است که این موضوع را توضیح می‌دهند که دولت با چاپ پول، هزینه‌‌‌های خود را از راه کاهش ارزش پول مردم تامین می‌کند؛ دیدگاهی که تورم را نوعی انتقال پول و ثروت از جیب عموم به جیب دولت می‌‌‌داند. در دیدگاه اقتصاددانان اتریشی و لیبرتارین نیز تورم نتیجه دخالت دولت در بازار پولی و اعتباری است و به آن مالیات پنهان می‌‌‌گویند. اتریش یکی از سرسخت‌‌‌ترین منتقدان تورم است؛ تا جایی که هایک در این باره می‌‌‌گوید «تورم ابزار نامرئی غارت مردم است» و لیبرتارین‌‌‌ها تورم را نوعی تعدی به مالکیت خصوصی افراد می‌‌‌دانند. 

بنابراین باید ریشه‌‌‌های تورم را در افزایش بیش‌‌‌ از حد عرضه پول نسبت به تولید کالا و خدمات جست‌‌‌وجو کرد. زمانی که بانک مرکزی یا دولت حجم پول در گردش را سریع‌‌‌تر از رشد اقتصادی افزایش می‌دهد، تعادل بین پول و کالا بر هم می‌‌‌خورد و قیمت‌ها به طور عمومی افزایش می‌‌‌یابد. افزایش سطح عمومی قیمت‌ها، چیزی جز گرانی نیست. 

تورم نه‌‌‌تنها موجب کاهش قدرت خرید مردم می‌شود، بلکه آثار مخربی بر پس‌‌‌انداز، سرمایه‌گذاری و برنامه‌‌‌ریزی بلندمدت اقتصادی دارد. 

راه‌‌‌حل کنترل پایدار تورم محدود کردن رشد نقدینگی متناسب با رشد اقتصادی واقعی است. به بیان ساده، اگر پول به اندازه کافی و نه بیشتر وارد اقتصاد شود، سطح قیمت‌ها ثابت می‌‌‌ماند و اقتصاد از بی‌‌‌ثباتی تورمی در امان خواهد بود. 

بعید است که کسی در شومی تورم نکته‌‌‌‌‌‌ای داشته باشد؛ اما سوال اصلی هنوز پابرجاست: در شرایط کنونی اقتصاد ایران، چطور باید با تورم مقابله کرد؟