در شرایط حساس و پرالتهاب کنونی که ایران عزیز ما درگیر یکی از بحرانهای امنیتی خطرناک دهههای اخیر شده است، آنچه بیش از هر چیز ضرورت دارد، حفظ آرامش ملی، تقویت همبستگی اجتماعی و پایبندی به اصول عقلانیت و خرد جمعی است. دشمنانی که خود را در جایگاه مدعی حقوق بشر و نظم جهانی جا زدهاند، برخلاف…
ایران عزیز، سرزمینی که هویت، فرهنگ و تاریخ ما در رگهایش جریان دارد، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند هوشیاری، همبستگی و مسوولیتپذیری همه ماست. تهدیدهایی که کشور ما با آن مواجه است، تنها محدود به مرزهای فیزیکی و درگیریهای نظامی نیست، بلکه جنگی همهجانبه علیه باورها، امیدها و وحدت ملی…
همانطور که از آدام اسمیت آموختیم، هرچه از روستا به شهر و از شهر به کلانشهر گذر کنیم، قرار است بر پیچیدگیهای اقتصاد افزوده شود. به بیان دیگر، در این گذار تعداد کالاها و خدمات تولیدی و مصرفی در آن جامعه قرار است هم به لحاظ مقدار و هم به لحاظ تنوع افزایش معناداری پیدا کند؛ افزایشی که نهتنها موجب میشود سطح مطلوبیت زندگانی انسانها ارتقا یابد؛ بلکه موجب میشود تا نیاز به نهادهای پیچیدهتر افزایش یابد. درست با همین منطق است که گذار مذکور به هدف نظامهای اقتصادی بدل میشود و موفقیت در این مسیر را بهعنوان یکی از دستاوردهای خود یاد میکنند. لکن، هر عملی هزینههای خاص خود را خواهد داشت.
در سال ۲۰۰۸، بیش از نیمی از جمعیت جهان شروع به زندگی در شهرها کردند که نشانگر تغییر قابلتوجهی از سبک زندگی روستایی است. شهرنشینی توسط انقلابهای کشاورزی و صنعتی، شهروندان را قادر میساخت تا از نظر اجتماعی و اقتصادی پیشرفت کنند.
شهرنشینی رخدادی است که پس از انقلاب صنعتی رخ داد و تا قبل آن کمتر از ۱۰درصد مردم بهطور مداوم در شهرها زیست میکردند. طبق آمار بخش جمعیت سازمان ملل، در سال ۲۰۰۷ برای اولین بار میزان شهرنشینی و روستانشینی با یکدیگر برابر شد و از آن پس میزان شهرنشینی بر روستانشینی فزونی گرفت. در سال ۲۰۰۷، ۳.۳۷میلیارد نفر در شهر و ۳.۳۷میلیارد نفر در روستا زندگی میکردند. در سال ۲۰۲۳ این رقم برای شهرها ۴.۶۱میلیارد نفر و برای روستاها ۳.۴۵میلیارد نفر شد. در واقع در این سال، ۵۷درصد جمعیت کرهزمین در شهرها زندگی میکردند. این عدد اهمیت رسیدگی به مساله پایداری در شهرها را مشخص میکند.
شهرهای پایدار بهعنوان الگوهای نوین در برنامهریزی شهری و مدیریت منابع شناخته میشوند که هدف اصلی آنها ایجاد محیطی زندگیپذیر، اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی برای ساکنان است. با توجه به چالشهای فراوانی مانند تغییرات اقلیمی، افزایش جمعیت و نابرابریهای اجتماعی، ضرورت طراحی و توسعه شهرهایی که بتوانند به نیازهای حال و آینده پاسخ دهند، بیش از پیش احساس میشود.