جواد شمسی

دولتی که در برابر بحران‌ها به طور مکرر غافلگیر شود، به احتمال قوی دچار یک عارضه ساختاری است که از گسست میان حکومت و واقعیت نشأت می‌گیرد. اگر دولتی با محدود کردن صدای منتقد و تکیه بر روایتی دستچین‌شده و تک‌بعدی از موفقیت، خود را در حبابی از اطلاعات گزینشی محصور کند، در واقع به دست خود، حیاتی‌ترین سازوکارش را برای شناخت واقعیت جامعه و کاستی‌های حکمرانی از کار می‌اندازد.

کشور با مجموعه‌ای از بحران‌های اقتصادی مواجه است: از نظام بانکی و صندوق‌های بازنشستگی گرفته تا حوزه انرژی، ارز و بودجه. با این حال، به نظر می‌رسد راهبرد دولت در مواجهه با این بحران‌ها، بیشتر از جنس مدیریت موقتی و واکنشی است تا اصلاحات ساختاری و پیش‌برنده. این در حالی است که در میان نخبگان اقتصادی، بر سر بسیاری از راه‌حل‌ها اجماعی نسبی وجود دارد.

در بحبوحه مذاکرات میان ایران و ایالات‌متحده، نگاه‌‌‌ها عمدتا معطوف به پیش‌بینی سرانجام احتمالی این گفت‌‌‌وگوهاست. در این یادداشت، به‌‌‌جای تمرکز بر پیش‌بینی نتیجه نهایی، از منظر نظریه بازی‌‌‌ها می‌‌‌کوشم روند مذاکرات و راهبردهای کلیدی را بررسی کنم. نظریه بازی‌‌‌ها چارچوبی تحلیلی ا‌‌‌ست که به ما کمک می‌کند تا رفتار بازیگران مختلف را در دنبال کردن سود خود و در مواجهه با یکدیگر، به‌‌‌ویژه هنگامی که تصمیم‌‌‌هایشان بر هم تاثیر می‌‌‌گذارد، بهتر درک کنیم.