رضا مجیدزاده

صد روز از دور دوم ریاست‌جمهوری ترامپ گذشت. اقدامات ترامپ در این صد روز به گمانه‌‌‌زنی‌‌‌ها درباره رویکردش بسیار نزدیک بود و می‌‌‌توان جنگ تجاری را به‌عنوان پررنگ‌‌‌ترین اقدام سیاستی دولتش به حساب آورد. در این جنگ تجاری گسترده، چین بیش از هر کشور دیگری درگیر شده است و فهرست کالاهای چینی مشمول تعرفه روزبه‌روز بلندتر می‌شود. در واقع، عبارت بهتر این است که کالاهای بیشتری در فهرست جنگ تجاری آمریکا و چین قرار می‌‌‌گیرند و جنگ دوطرفه‌‌‌ای جریان دارد که محصولات کشاورزی تا فلزات مهم و کمیابی مانند آنتیموان از ابزارهای این جنگ هستند. یک‌طرف بر واردات کالاهای طرف دیگر تعرفه می‌‌‌بندد و طرف مقابل، صادرات فلزات کمیاب و مهم را محدود می‌کند.

تقابل بین ایران و آمریکا به شرایطی تعیین‌‌‌کننده رسیده است؛ تعیین مهلت برای نیل به توافق جدید در کنار گسیل بمب‌‌‌افکن‌‌‌های پیشرفته، ناو هواپیمابر و حتی سامانه پدافندی به منطقه، نشان می‌دهد که دست‌‌‌کم یکی از طرفین تقابل، شرایط را به این سمت می‌‌‌برد. ترامپ می‌‌‌کوشد تهدیدهای خود را معتبر جلوه دهد و بستر مذاکره مستقیم را فراهم سازد، اما در حال حاضر، ایران و آمریکا در یک تعامل بی‌‌‌سابقه به صورت تبادل پیغام مکتوب، مذاکره غیرمستقیم و با حضور یک واسطه را دنبال می‌کنند. چه سناریوهای احتمالی بر این شرایط مترتب است؟ و ایران از مذاکره و توافق جدید، چه نفعی به دست می‌‌‌آورد؟