با ازسرگیری دوباره روند مذاکرهها، این نکته بیش از پیش واضح شد که رونق اقتصاد در یک کشور به روابط خارجی شامل حجم تجارت کالا و خدمات و همچنین روابط پولی و بانکی بستگی دارد و چنانچه این عوامل بهدرستی کار نکنند، اقتصاد هیچ کشوری نمیتواند رونق خوبی داشته باشد. این مساله بهخصوص در مورد ایران که بسیار وابسته به فروش نفت و بهالطبع روابط سیاسی با جهان است، صدق میکند، اما باید در نظر داشت که علاوه بر رفع تحریم، پذیرش FATF و همه اجزای آن مانند پالرمو نیز حیاتی است؛ یعنی اگر پذیرش این موارد بهسرعت به تصویب نرسد، نمیتوان گفت کشور نفع چندانی از رفع تحریمها میبرد و این به آن معناست که حتی اگر مذاکرهها به نتیجه برسد و تحریمها رفع شود، بدون FATF چنان که در سالهای گذشته، از روابط معمول پولی و بانکی محروم بودیم و نقل و انتقالات مالی و پولی بینالمللی در ایران بسیار پرهزینه بود، گشایشی رخ نمیدهد و همچنان، هزینههای گزاف انتقال پول از جیب مردم پرداخت میشود.