ایبنا: وقتی کازوئو ایشیگورو نخستین رمان خود، «چشماندازی رنگپریده از تپهها»، را در سال ۱۹۸۲ مینوشت، هیچکس، حتی خودش نمیدانست این اثر آغازگر یکی از درخشانترین مسیرهای ادبی معاصر خواهد شد. او در آن زمان جوانی گمنام بود که در اتاقی اجارهای در کاردیف، پشت میز ناهارخوریاش خم شده بود و کلمات را بر صفحه جاری میکرد. حال، بیش از چهار دهه بعد، نویسندهای است با جایزه نوبل ادبیات، و آن رمان نخست، با همه سادگی و سکوتش، هنوز یکی از عمیقترین آثار او در پیوند با ریشهها، حافظه و فقدان محسوب میشود.