اخبار باشگاه اقتصاددانان روزنامه شماره ۶۲۴۴

از انقراض گونه‌‌‌ها تا نابودی جنگل‌‌‌ها، انسان بهای سنگینی برای بی‌‌‌اعتنایی به ارزش طبیعت و منابع طبیعی در اقتصاد جهانی می‌‌‌پردازد. نه‌‌‌تنها جهان مدت‌‌‌ها روی حفاظت از تنوع زیستی سرمایه‌گذاری کافی نکرده است؛ بلکه بسیاری از فعالیت‌‌‌های اقتصادی نیز به‌‌‌طور مستقیم به آن آسیب می‌‌‌رسانند. این موضوع را باید نوعی دستبرد بزرگ به دارایی‌‌‌های مشترک و باارزش بشریت دانست. تخریب طبیعت، کشورها و جوامع را فریب می‌دهد و منابعی را تهدید می‌کند که امروزه حدود نیمی از تولید ناخالص داخلی جهانی، یعنی حدود ۴۴تریلیون دلار را تشکیل می‌دهد. اگر تنها بخش کوچکی از خدمات اکوسیستمی، مانند گرده‌‌‌افشانی توسط حشرات، ماهی‌گیری در دریاها و چوب جنگل‌‌‌های گرمسیری از بین برود، تا سال ۲۰۳۰ سالانه حدود ۲.۷تریلیون دلار از تولید ناخالص جهانی کاسته خواهد شد.

در نگاه نخست، شاید صنعت و تنوع زیستی دو مفهوم دور از هم به‌‌نظر برسند؛ اما با دقت بیشتر، روشن می‌شود که زنجیره‌‌های تولید صنعتی، از تامین مواد اولیه گرفته تا مدیریت ریسک‌‌های عملیاتی، به منابع طبیعی وابسته هستند. به همین دلیل، حفظ تنوع زیستی به‌‌معنای تضمین پایداری این زنجیره‌‌ها و در نتیجه حفظ اشتغال صنعتی است. به بیانی دیگر، زمانی که یک اکوسیستم تخریب می‌شود، دسترسی صنایع به مواد خام، آب سالم و خدمات اکوسیستمی مختل می‌شود. به دنبال این امر، این اختلال‌‌ها نه‌‌تنها هزینه‌‌های تولید را افزایش می‌دهد؛ بلکه در بسیاری از موارد مقیاس تولید به‌‌صرفه را نیز غیرممکن می‌کند. در نتیجه، برخی بنگاه‌‌ها یا تعطیل می‌‌شوند یا به‌‌ناچار به مناطق دیگر کوچ می‌کنند. تعطیلی بنگاه‌‌ها در مناطق وابسته به منابع طبیعی، یکی از عوامل اصلی بیکاری ساختاری است. از سوی دیگر، تنوع زیستی نوعی بیمه اکولوژیک برای صنایع است. هرچه منابع زیستی متنوع‌‌تر باشند، گزینه‌‌های جایگزین برای مواد اولیه بیشتر است و شوک‌‌های محیطی آسیب کمتری به تولید و اشتغال وارد می‌کنند. نابودی این تنوع، انعطاف‌‌پذیری صنایع را کاهش داده و آنها را در برابر بحران‌های زیست‌‌محیطی آسیب‌‌پذیرتر می‌کند. به بیان دیگر، حفظ تنوع زیستی نه‌تنها یک اولویت زیست‌محیطی، بلکه یک ضرورت اقتصادی است. بنابراین، سرمایه‌گذاری در حفظ تنوع زیستی می‌تواند عاملی کلیدی در جلوگیری از بحران‌های اقتصادی و حفظ پایداری اشتغال باشد.